Analiza semantyczna i formalna rzeczowników z sufiksem -unek odnotowanych w "Słowniku języka polskiego" (Wilno, 1861), tzw. "Słowniku wileńskim". Morfem słowotwórczy -unek został wyodrębniony z zapożyczeń leksykalnych z języka niemieckiego. Autorka w oparciu o leksykografię omawia przyrost badanych leksemów w polszczyźnie od średniowiecza do XX w. W "Słowniku wileńskim" odnotowuje blisko 80 rzeczowników z sufiksem -unek, w tym kilka wyrazów niemotywowanych. Leksemy podzielne słowotwórczo opierają się na obcych lub rodzimych podstawach słowotwórczych, większość jest wzajemnie motywowana przez czasowniki, rzadko występuje motywacja rzeczownikowa oraz czasownikowo-rzeczownikowa. Formant -unek tworzy derywaty transpozycyjne i mutacyjne. Rzeczowniki wyekscerpowane ze "Słownika wileńskiego" oznaczają najczęściej czynności, czasem także stan czynności, oraz są rozproszone pod względem semantycznym. Wnioski dotyczą wzrostu liczby analizowanych leksemów na przełomie XIX i XX w. (Bi)
